Diaconie

Ons woord ‘diaconie’ komt van het Griekse diakonia, dat letterlijk ‘dienst’ betekent. Iedere gedoopte wordt geacht dienstbaar te worden aan anderen, geheel in de geest van Jezus. Niet alleen binnen de geloofsgemeenschap, maar ook daarbuiten (waar niet gesproken wordt van diaconie, maar van solidariteit, actie en belangenbehartiging).

Sinds de Middeleeuwen spelen in het kerkelijk denken over diaconie de zogenaamde ‘werken van barmhartigheid’ een grote rol, om als mens uit liefde tot God je naaste, je medemens, bij te willen staan. Daarbij is er een onderscheid tussen de geestelijke en de lichamelijke werken van barmhartigheid.
De geestelijke werken van barmhartigheid richten zich op de ziel van de medemens: zondaars vermanen, onwetenden onderwijzen, bedroefden troosten, in moeilijkheden goede raad geven, onrecht geduldig lijden, beledigingen vergeven, en voor de levenden en overledenen bidden.
De lichamelijke werken van barmhartigheid richten zich op het lichaam van de medemens: de hongerigen spijzen, de dorstigen laven, de naakten kleden, de vreemdelingen herbergen, de zieken bezoeken, de gevangenen bezoeken, en de doden begraven.